CLIMBING - zondag 17 september 2017 |
Uiteraard dachten we aan een zonnige september, met warme
middagen en frisse nachten, heldere sterrenhemels en poëtische nevelbanken,
toen we opteerden om een vakantie door te brengen in de Vogezen, meer bepaald
in Gerardmer, waar we in 1970 onze eerste reis samen naartoe maakten.
Wat een misrekening: vanaf de eerste dag regende het. Niet onophoudelijk,
er waren droge momenten, maar altijd dreigde het, waaide er een cynische noordenwind;
alles grijs wat de klok sloeg, het mooie meer van Gerardmer (zeg: gerardmee), de
terrasjes, de straten, de heuvels, de eindeloze dennenbossen.
We zeurden wat, zochten een dikke trui, wandelden met de
paraplu in aanslag en vermeden de plassen, bezochten alle voorradige kerken, kastelen,
musea en winkelstraten. Het begon onderweg al snel op te vallen dat er ondanks
alles duchtig gefietst werd in de Vogezen, door wielertoeristen van alle
leeftijden en alle geslachten. Vrijdag reden er honderden op de Vogezencols, ze
veroorzaakten bijna verkeersproblemen op de smalle wegen. Eerst dachten we aan
de Vogezers zelf, dan aan toeristen, tot het ons opviel dat bijna al die fietsers
een kaartje met eenzelfde logo op hun fiets hadden: 'Climbing for Life' stond
erop. Klimmen voor je leven?
In ons mooist opgepoetste Frans spraken we een wielertoerist
aan, en wat u al lang vermoedde bleek waar: het was een Vlaming. Hij vertelde
ons dat zomaar eventjes drieduizend wielertoeristen, meestal maar niet
uitsluitend Vlamingen, in en rond Gerardmer waren samengekomen om gedurende
drie dagen de bekende cols te overwinnen, en niet alleen voor hun plezier, maar
ook als onderdeel van een actie om mensen met suikerziekte te helpen. Ze –
sympathisanten maar ook mensen met suikerziekte - deden dit elk jaar.
Nu had ik het al over het weer: de volgende dag, zaterdag, was
het weer van dat, koud, nat, de wolken hingen als een tafelkleed over de
boomtoppen. Zelf heb ik enige ervaring met zulke omstandigheden, in een
dergelijk weer heb ik ooit, op weg naar Rome, een fietstocht gemaakt door het
Zwitserse landschap om meer dood dan levend aan te komen in Liechtenstein; je
wenst het je ergste vijand niet toe. We namen onze hoed dus af voor die drieduizend
dappere fietsers.
Het zal wel zijn dat het sportieve element, de uitdaging van
die Vogezencols, een belangrijke rol speelt bij de deelname, maar het
engagement voor en de sponsoring van de strijd tegen diabetes niet minder. Werken
aan je gezondheid, ziekte voorkomen of ertegen vechten is niet alleen een
kwestie van eigenbelang, maar dient de hele gemeenschap. Als je die mensen
bezig zag, worstelend tegen de zwaartekracht – die bij sommigen zeer te duchten
was – en tegen de elementen, werd je geloof in de mensheid weer wat groter. Voor
hetzelfde geld lagen ze het hele weekend in een tropisch zwembad.
Hier is ons land gewoon goed in, want we vergeten niet dat
'Climbing dor Life' niet het enige dergelijke initiatief is, er is ook nog
Ventourist van Sporta en vele andere fietsacties van groepen en individuen die zorg
voor de eigen gezondheid combineren met solidariteit. Ik denk nog aan die ene mevrouw, op pensioenleeftijd, volslank,
die halverwege de helling was afgestapt en zwaar op haar fiets leunend naar
boven stapte, ongetwijfeld doodop, maar die ons, de voorbijrijdende
automobilisten, met een trotse blik aankeek: ik heb gegeven wat ik heb, doe het
me maar eens na.